บทที่ 2 2

“หึ! ผู้หญิงทุกคนมันก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละไอ้กร!” เขาพูด พร้อมเก็บกรอบรูปนั้นเอาไว้ในลิ้นชัก ไม่อยากจะเห็นใบหน้าผู้หญิงคนนั้นอีก

“คุณกรคะ มีลูกค้าบอกว่าเป็นเพื่อนคุณกรมาที่ร้านค่ะ” พนักงานเข้ามาบอกชายหนุ่ม ทำให้คณากรนึกแปลกใจไม่ได้ว่าใครกันมาหาเขา ร่างสูงโปร่งรีบเดินออกไปทันที พอเห็นหน้าณพวัฒน์ รอยยิ้มของคณากรก็เผยออกมาทันที

“ไอ้ณพ สบายดีนะไม่ได้เจอกันนานเลย”

“สบายดี มึงล่ะเป็นไงบ้าง พอย้ายมาอยู่ที่นี่ ไม่ได้เจอกันเลย”

“ก็ดีตามประสา เอ่อนั้น เมียมึงเหรอ?”คำพูดของผู้ชายทั้งสอง ทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ยิ้มทักทายให้เพื่อนของณพวัฒน์

“อืม นี่เอย เมียกู ส่วนนี่คณากร เพื่อนพี่สมัยเรียน”

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือสวัสดี คณากรรับไหว้ ก่อนจะเชิญเพื่อนเก่าไปนั่งที่โต๊ะ สั่งให้พนักงานเอาน้ำมาเสิร์ฟ พร้อมนั่งพูดคุยกันตามประสาเพื่อนเก่า

“นี่มึงมาทำอะไรที่นี่วะ?”

“มาง้อเมีย โอ๊ยเอย พี่เจ็บนะ ตีมาได้” ณัชชายกมือมาตีแขนณพวัฒน์ที่พูดออกไปแบบนั้น ท่าทางของสองสามีภรรยาอยู่ในสายตาของคณากร เขาอดไม่ได้ที่จะขำออกมา เมื่อก่อนที่เคยเรียนด้วยกัน ณพวัฒน์ไม่เคยแลตามองผู้หญิงคนไหน ไม่ว่าจะฝรั่งหรือเอเชีย เขาก็ไม่เคยสนใจเลย แต่พอมาเจอกันอีกครั้ง กลายเป็นว่าณพวัฒน์แต่งงานไปก่อนเขาเสียอีก

“แล้วพี่จะพูดแบบนั้นไปทำไมกันคะ” หญิงสาวทำหน้ามุ่ย ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง

“ก็คนกันเองทั้งนั้น อย่าถือสานะ อารมณ์คนท้องก็งี้ล่ะ” คณากรได้ยินอย่างนั้นก็เบิกตากว้างออกมา

“ดีใจด้วยนะเว้ย ไม่คิดว่าจะเป็นมึงคนแรกที่มีเมียมีลูกก่อน ยินดีด้วยนะครับน้องเอย”

“ขอบคุณค่ะคุณคณากร”

“แล้วมึงล่ะ เมื่อไหร่จะแต่งงานกับแฟนวะ ชื่ออะไรนะ วิเวียนไหม?” ทันทีที่เอ่ยชื่อผู้หญิงอีกคน สีหน้าของคณากรก็เปลี่ยนไปทันที ทำให้ณัชชาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สะกิดชายหนุ่มไม่ต้องพูดต่อ ณพวัฒน์หันมามองหญิงสาว ทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนคนตัวเล็กจะหยิกขาชายหนุ่มให้มองไปยังเพื่อนของเขาที่ยังทำหน้านิ่งและเงียบไป

“เอ่อ กูขอโทษนะ ไม่รู้ว่ะ”

“ไม่เป็นไร อีกอย่างมึงไม่ผิดเสียหน่อย กูกับวิเวียนไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว คือว่าเธอไปมีผู้ชายคนใหม่ ส่วนกูก็ทำงานไม่มีเวลาไปหาที่ไหนหรอก”

“มึงโอเคนะ” ที่ณพวัฒน์ถามแบบนี้ เพราะรู้ดีว่าคณากรรักวิเวียนมากขนาดไหน นึกว่าแต่จะแต่งงานกันไปแล้ว ที่ไหนได้กลับเลิกรากันไปนานแล้ว

“อย่าทำหน้าแบบนั้น นาน ๆ เจอกัน อยากกินอะไรกูเลี้ยงเอง” เขากวักมือเรียกพนักงานให้มาหาที่โต๊ะ ก่อนจะยื่นเมนูให้สองหนุ่มสาว

“ไม่ต้องเลี้ยง กูตั้งใจมาอุดหนุน” ณพวัฒน์หันไปพูดคุยกันหญิงสาว ก่อนจะเลือกอาหารในเมนู ร้านของคณากรเป็นที่รู้จักเป็นอย่างดีในเรื่องของรสชาติที่อร่อยไม่เป็นรองใคร ยิ่งครอบครัวของคณากรสืบสายมาจากผู้ดีเก่า ทำให้อาหารของร้านชายหนุ่มเป็นต้นตำรับจากชาววัง

หลังจากที่สั่งอาหารไปหลายอย่าง สองเพื่อนเก่าก็นั่งพูดคุยกันต่อ โดยที่ณัชชาไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลย เพราะพอได้ยินเรื่องสมัยเรียนของณพวัฒน์ เธอก็อดที่จะขำเขาไม่ได้ จากคำพูดของคณากร นอกจากเรียนแล้วณพวัฒน์ก็ไม่สนใจใครเลย จนมีบางครั้งคนเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเกย์

“คุณกรครับ คุณหญิงโทร.มาครับ” เสียงพนักงานหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่มาให้เจ้านายหนุ่ม คณากรเอ่ยปากขอตัว ก่อนจะไปรับสายของคนเป็นแม่ พอเดินกลับมาสีหน้าบอกบุญไม่รับของเขาก็เผยออกมาอย่างชัดเจน

“เป็นไรไปวะ?” ณพวัฒน์เห็นสีหน้าเพื่อนก็อดถามไม่ได้

“แม่กูให้กลับบ้านไปแต่งงานว่ะ ไม่รู้เอาเด็กที่ไหนมาให้กู บอกถ้าไม่แต่งไม่ยกมรดกให้อีก ครั้งนี้เหมือนเอาจริงด้วย” สีหน้าเซ็งของคณากรเผยออกมา ทำให้ณพวัฒน์ตบบ่าเพื่อนอย่างปลอบใจ

“กูว่ามึงลองไปคุยกับแม่ก่อนดีไหม อาจจะไม่ถึงขนาดนั้นก็ได้”

“รู้จักแม่กูน้อยไปน่ะสิ” คณากรบ่นออกมาอย่างหัวเสีย เพียงแค่เขาไม่ยอมแต่งงาน มารดาอย่างคุณหญิงผกาแก้วก็จัดหาผู้หญิงมาให้เขาเสียแล้ว แค่คิดก็อยากจะบ้าตาย

มะลิวัลย์นั่งทำหน้าวิตกกังวลเมื่อนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของคุณหญิงผกาแก้ว ที่จู่ ๆ คุณหญิงก็มาขอร้องให้เธอช่วยเหลือ ถ้าเป็นอย่างอื่นเธอคงไม่คิดมากขนาดนี้ แต่ทว่าคำขอร้องของผู้มีพระคุณคือการให้เด็กสาวแต่งงานกับบุตรชายคนเดียวของหญิงวัยกลางคน เด็กสาวพอรู้มาว่าคุณหญิงผกาแก้วมีลูกชายคนหนึ่ง ซึ่งเธอเคยเห็นเพียงไม่กี่ครั้ง ในตอนที่ผู้ชายคนนั้นไปเยี่ยมบิดาของคุณหญิงผกาแก้ว

เรียกได้ว่าเด็กสาวไม่สนิทชิดเชื้ออะไรเลยสักนิด แต่ทว่าพอได้ยินคำขอร้องของผู้มีพระคุณ เธอก็แทบไม่กล้าปฏิเสธออกไป สิ่งที่หญิงวัยกลางคนทำให้เธอกับยายของเธอมันมากจนมะลิวัลย์ยอมตกลงที่จะทำตามที่คุณหญิงต้องการ แต่ในเวลานี้คนตัวเล็กกลับมานั่งเครียดอยู่คนเดียวอย่างอดไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะยอมรึเปล่า หรือถ้ายอมเธอก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะมีความสุขไหม ถ้าต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก